Vredebreuk is het tweede boek van Miranda van der Steen. Een goed geschreven boek dat fijn leest.
“De bewoners van twee identieke villa’s maken elkaar sinds jaren het leven zuur. De huizen zijn moderne gedrochten, verstopt in een doodlopende straat, en worden bewoond door Jasper en Jantine aan de ene kant en Mark en Marcella aan de andere. Als valse penselen beschilderen ze elkaars huizen met eieren, verf en vooral haat. Ooit begon het klein: een auto die in de weg stond, pizza’s die werden bezorgd maar niet waren besteld en nachtelijk vuurwerk zonder feestje. De haat is gegroeid, tot boven het hoofd en tot achter het raam.
Jasper wordt wakker en overziet de laatste actie van Mark en Marcella. Twee foto’s prijken achter het grote raam aan de overkant. Foto’s van Jasper en Jantine: naakt, in een seksclub en niets verhullend. Mark en Marcella zijn sinds die ochtend op een cruise. Dus het is aan Jasper en Jantine om de foto’s weg te halen, voordat ze bezoek krijgen. Dat weghalen is geen eenvoudige klus. Zeker niet als er ondertussen een dode valt.“
Genre: FICTION / AbsurdistIt's fresh launched in november, but the sales are doing well. Positive critics untill now. The group of fans is growing patiently.
6.00 uur
De claxon van een auto doorsnijdt alles waar Jasper over droomt. Met een ruk schiet hij omhoog, klaarwakker. Zijn dekbed valt op de grond. Het stroompje speeksel op zijn kin veegt hij met zijn hand weg. Het nachtelijk kwijlen is een eigenschap waar Jantine van gruwelt. Ze vertelde het tijdens de eerste week, nadat hij twee jaar geleden bij haar was ingetrokken. Daarna kreeg hij de gewoonte met zijn rug naar haar toe te liggen.
‘Jantine?’ fluistert hij, terwijl hij zich half naar haar omdraait.
Zijn vriendin reageert niet, maar keert zich weg en gromt.
De cijfers op de wekker vertellen hem dat het zes uur in de ochtend is. Het geluid van een claxon in hun doodlopende straat met in totaal twee huizen, is sporadisch te horen. Zeker op zaterdagochtend. De dichtstbijzijnde weg is een paar honderd meter verderop en andere huizen bevinden zich nog verder weg.
Langzaam richt hij zich iets meer op.
‘Jantine,’ zegt hij nog eens zonder haar echt wakker te willen maken. Haar plots wakker maken is hetzelfde als een verzoek doen
om een dagdurende furie. Een woede die haar weerga niet kent. Dodelijke blikken, snijdende sneren en pijnlijke stiltes.
Hij zou naar buiten kunnen kijken. Een simpele optie als hij niet hier had gewoond. Het metershoge raam aan de kant van het bed waar Jantine slaapt, wordt bedekt door gordijnen aan metalen ringen. Zijn blik wisselt van Jantine naar het gordijn. Het contact van het metaal van de ringen met het metaal van de stang maakt veel lawaai. Té veel lawaai.
Hij voelt de twijfel van zijn grote teen tot aan zijn kruin: opstaan, kijken en risico’s lopen versus blijven liggen en vrede.
Opstaan.
Blijven liggen.
| Language | Status |
|---|---|
|
English
|
Already translated.
Translated by Christo Snyman
|
|
|
Author review: pleasant communication Good quality translation |
|
French
|
Translation in progress.
Translated by Etienne Martine
|
|
Hindi
|
Translation in progress.
Translated by Felix Finn
|
|
Portuguese
|
Translation in progress.
Translated by ANDRE DIOGO WEBER 2
|
