Sneeuwitje, Doornroosje, Roodkapje. Dat zijn de sprookjes waar ik altijd in heb geloofd en de reden waarom ik heel mijn leven op mijn prins op het witte paard heb gewacht. Inmiddels ben ik vijfendertig en wacht ik nog steeds. Sprookjes… wat een onzin eigenlijk. "Ze leefden nog lang en gelukkig" stamt uit de tijd dat de mensen gemiddeld 30 werden. Het is verdorie de eenentwintigste eeuw en ik moet mezelf maar eens leren redden.
Maar dan kom ik hém tegen. Hij is van alles, maar zeker geen prins op het witte paard. Hij is een womanizer. Een player eerste klasse. Een jonge viriele hond die alleen maar aan zichzelf denkt. Een klootzak die om de een of andere reden een hekel aan mij heeft, dat is overduidelijk. Hij is precies het tegenovergestelde van wat ik altijd geloofd heb een prins zou zijn. Want hij houdt ervan mij te ontregelen. Hij geniet ervan als mijn mascara uitloopt en mijn haar door de war zit.
Maar als hij de prins niet is, wie is hij dan wel? Misschien is hij wel de slechterik in dit verhaal...
Genre: FICTION / Romance / GeneralAl mijn boeken staan in nederland regelmatig in de top tien van hun genre. Ik verkoop gemiddeld 10 boeken per dag.
Hij staat er weer. Elke dag staat hij hier op hetzelfde tijdstip en zoals altijd haalt de jongeman het bloemetje van gisteren uit het vaasje en doet er een nieuwe in. Vervolgens haalt hij een katoenen zakdoek uit zijn broekzak en begint de roestvrijstalen grafsteen te poetsen. Hij doet dat uitvoerig en vol overgave. Ook de achterkant van de grafsteen krijgt zijn volledige aandacht. Het metaal gaat er nóg harder van glanzen. De zon schijnt erop waardoor bezoekers hun ogen moeten dichtknijpen. Op die manier is het de meest opvallende grafsteen hier. Hij zegt, ‘Hier ben ik!’ ‘Kijk naar mij!’ en ‘Vergeet mij niet!’ Nou, het is duidelijk dat deze man de vrouw in dit graf niet is vergeten en dat ook nooit zal doen.
Als hij klaar is, bergt hij het doekje weer op in zijn broek en begint zachtjes met een Spaans accent tegen haar te praten. Terwijl hij dat doet, volgt hij met zijn rechterhand de lijnen van haar gezicht die levensgroot in het staal zijn gegraveerd. Zo te zien was het een mooie vrouw. Een uitzonderlijke vrouw, met een gezicht dat mij heel bekend overkomt.
Hij vertelt haar over zijn werk en wat hij de dag ervoor allemaal heeft gedaan. Hij vraagt haar om advies, alsof ze antwoord zou kunnen geven, en hij haalt herinneringen op. ‘Weet je nog die ene keer in Buenos Aires, toen we een auto hadden gehuurd en jij me vroeg waarom daar geen drempels zijn? Daar moest ik net aan denken toen ik onderweg hiernaartoe weer eens over eentje vloog. Ik vertelde je dat ze daar niet aan doen in Argentinië. Dat ze daar iets anders hebben dat veel beter werkt en veel minder geld kost. Hoe je moest lachen toen ik je vertelde dat het om gaten ging.’ Hij lacht zachtjes en veegt een traan weg.
