Ik ben Jack. Vernoemd naar Johannes, een van de apostelen uit een vergeten verhaal dat niemand meer interesseert. Dat is ook zo ongeveer het enige wat ik weet van mijn verleden. Mijn ouders zijn jaren geleden opgepakt en afgevoerd. Ze hielden zich bezig met 'staatsondermijnende aangelegenheden', zoals ze dat noemen. Via het supersnelrecht zijn ze veroordeeld. Waarschijnlijk zijn ze dood. Of anders kwijnen ze langzaam weg op een van die gevangeniseilanden voor de kust, waar alles nog erger schijnt te zijn. Ik weet niets van hun lot en dat van mijn zus. Acht jaar zat ik binnen de muren van de campus. Er zitten alleen jongens. Meisjes gaan naar aparte locaties, zo heb ik me laten vertellen. Op de campus mocht ik leren en werken op kosten van de staat, maar wat voor zin heeft dat als je iedereen van wie je houdt kwijt bent?
Dit is een op zichzelf staand verhaal dat je los kunt lezen. Het zal echter op een later moment ook een vervolg krijgen in een langer verhaal.
Genre: FICTION / Science Fiction / Apocalyptic & Post-Apocalyptic3500 downloads op Smashwords en iBooks. Dit is een kort verhaal dat later een vervolg krijgt in een verhaal van romanlengte.
De aandrijving van de hovercar loeit als het roofzuchtige gehuil van een prehistorisch beest. Nog boven het gebeuk van de storm uit. De wagen moet zich slechts enkele honderden meters achter me bevinden, maar ik maak niet de fout om stil te staan en om te kijken. Zoeklichten doorklieven de duisternis en scheren over het troosteloze en geblakerde landschap. Ze blijven nergens lang rusten. Zolang dat niet gebeurt, heb ik hoop dat ik kan ontkomen. Zonder een echt plan. Maar vastbesloten om me niet levend te laten pakken.
Laag blijven, hou ik mezelf voor, terwijl het voelt alsof mijn longen door mijn luchtpijp naar buiten komen. Laag blijven en rennen tussen de heuvels en kraters en de smeulende hopen afval en puin. Op weg in de richting van het blauwwitte schijnsel in de verte. Daar waar de dubbeldeks snelweg voor zelfsturende hovercars moet zijn.
De gebieden in de buitenwijken, vooral die dicht bij de snelweg, zijn het territorium van de Afvalligen. Zo noemen ze de mensen die weigeren zich in het door de overheid bedachte keurslijf te laten persen. Zonder stamboomplaatjes en burgerregistratienummers. Ze schijnen overwegend jong te zijn. Alleen de jongeren hebben nog hoop op een andere toekomst.
Elke dag lopen ze het risico door agenten van de NGOE - de Nationale Gerobotiseerde Opsporings Eenheid - gedood te worden. De leraren op school houden het ons als een schrikbeeld voor, maar dat effect is uitgewerkt. Op mij in ieder geval wel. Sterker nog, op dit moment heb ik geen enkel alternatief. Daarom is het terrein rond de snelweg het doel van mijn vlucht. Het is het beste plan dat ik heb.
| Language | Status |
|---|---|
|
English
|
Translation in progress.
Translated by Huybrecht Alain
|
|
Italian
|
Already translated.
Translated by Addolorata D'Antuono
|
