De groep is er in geslaagd om het drakenei te laten uitkomen. Er is weer hoop in Terram, maar de missie om de duisternis tegen te houden is nog niet volbracht.
Eilika verblijft al een aantal weken in Windburcht, maar kan nog niet helemaal haar plek vinden. Het was allemaal anders dan ze had gehoopt. Na de vrijheid van het reizen geproefd te hebben, voelt Windburcht beklemmend aan. Het voelt eenzaam in het kasteel en de enige die ze heeft is Nemus, de jonge Aardedraak. Ylva lijkt het te druk te hebben met haar leven in het kasteel en haar liefde voor Everard. Wanneer Eilika een geheim overleg afluistert merkt ze toch dat niet iedereen de beste bedoelingen heeft.
Aster draagt ook haar steentje bij door op zoek te gaan naar een manier om de jonge Aardedraak sneller te laten groeien. Ondertussen doet Solix er alles aan om Nepheda in leven te houden, zodat Aster meer tijd heeft. Dat blijkt een lastige taak te zijn, zeker wanneer Solix nog steeds worstelt met zijn onzekerheid.
Cieri kreeg de opdracht om het bloed van alle vier de elementen draken te bemachtigen zodat ze hun oude bondgenoten uit het portaal kunnen halen wanneer de duisternis komt. Kiest ze voor wat het beste is voor Terram of toch voor de nachtnoxen?
I sold around 300-400 copies
Voor het eerst in zijn leven had Solix de geschreven boeken van zijn voorouder, Stellox Solis, in zijn handen. Vroeger hoorde hij alleen verhalen van anderen en nu kon hij de verhalen van zijn voorouder zelf lezen. Dat was een ongelooflijk gevoel.
Hij bladerde door het boek heen en aanschouwde notities en tekeningen. Het kostte hem enige moeite om sommige woorden te ontcijferen, want zijn voorouder had best een rommelig handschrift.
Hij had de boeken gekregen van Aster, die ze gevonden had op de Solum Eilanden. Solix was daar nog nooit geweest, misschien kon hij vragen of hij een keer langs mocht komen. Een paar weken nadat het drakenei was uitgekomen, had hij contact gezocht met Aster. Eerst was hij zenuwachtig voor de ontmoeting, maar gelukkig wilde ze hem magie leren en de boeken uitlenen.
Solix staarde naar Nepheda die lag te slapen in het gras. De wind liet de bladeren tussen haar takken op en neer waaien. Ze bromde zachtjes, wat een glimlach om zijn mond bracht. De zonnebloemen leken te werken want Nepheda voelde minder zwak aan. Nog dertig dagen, dan kon hij samen met Luceo en Clara op zoek gaan naar de maanbloemen. De speciale bloemen die Nepheda in leven hielden, groeiden alleen met de maansverduistering. Door te bloeien, kondigen zij het einde van het waterseizoen aan en het begin van het aardeseizoen.
Solix hoopte dat hij Nepheda in leven kon houden met de bloemen, totdat de jonge aardedraak volwassen was geworden. Hij slikte een brok in zijn keel weg. Het deed pijn om te bedenken dat Nepheda er straks niet meer zou zijn. Eigenlijk had hij geen idee wat haar leeftijd precies was. Draken konden ruim duizend jaar oud worden en het was iets van zevenhonderd jaar geleden dat Nepheda plaats nam in het Droomwoud. Was ze toen al driehonderd jaar oud?
